"Quien passaba até demudaba la quelor. Fazie-se-le la alma pequeinha só de oubir an tal çcampado ua respuosta assi. Ye que daba grima! Pula manhana, alhebantaba-se antes de l própio lhaboreiro. Mas nie le pedie la bençon a la probe tie Talbina, que tenie aquel filho na cuonta dun castigo de Dius, nien le daba ls buonos dies al ganado. Corriu al calhas pula sierra arriba, i perdiu-se apuis nua lhadeira".
De Os Bichos, Miguel Torga. Traduçon pa l mirandés: Duarte Martins. Boç: Suzana Ruano
“Nien ls caramonos que sou armano i sue mai l dában para que se antretubisse lo fazien zbiar la eideia de l Natal na...
“Cun Gusto a Moras” trai ua poesie d’alboroto, cumo l riu, mas apuis tamien se queda an remánsio adonde las gaibotas çcansan ne l...
“… ampeçórun todos a cantar: l burro roznaba cun toda la alma; l perro lhadraba de malo; l gato miaugaba de miedo i l...